Lovely Rita

Ook al ben je de zeventig gepasseerd dan blijft het leven verrassen. Soms onaangenaam, vaak aangenaam. Zo associeerde ik Catalonie altijd met Barcelona en de gelijknamige voetbalclub en natuurlijk de onvergetelijke held JC. Maar ook met die overheerlijke tapas genaamd Pintxos die worden geserveerd in dat fantastische restaurant La Oliva in de Egelantierstraat in de Jordaan, hartje Amsterdam. Mocht U in de buurt zijn ga er dan langs want Johannes van Dam gaf deze stek ooit een 10. Dat is al weer een tijdje geleden en het is er nog steeds uitstekend toeven. Een koel glas witte Rioja erbij en je hebt een topavond.

Lovely Rita !

Maar Catalonie blijkt nog meer lekkers in de aanbieding te hebben in de persoon van de verrukkelijke zangeres en tromboniste Rita Payes. Ze beschikt over een heerlijk zwoele en onderkoelde jazz stem die je terugbrengt in de sfeer van klassieke jazzclubs. Ze koppelt dat aan een perfecte uitspraak van het Engels die je niet vaak aantreft bij Spanjaarden.

Maar Rita blijkt ook nog een perfecte partij trombone te spelen. Heerlijk swingend, lekkere timing, fluwelen glissando’s gekoppeld aan een top techniek. Ze is pas 23 jaar maar wat een talent en ze heeft al een heel jazz leven achter de rug. Ze komt uit een zeer muzikale familie met moeder en klassiek gitariste Elisabeth Roma als lichtend voorbeeld en inspiratiebron.

Op haar 16e (!) bracht ze haar eerste CD uit met de titel “Joan Chamorro presents Rita Payés’. Deze befaamde saxofonist nam Rita onder zijn hoede en kreeg het voorelkaar dat o.a.  Scott Hamilton, Dick Oats en Scott Robinson als gastsolisten meededen. Deze jongens komen echt niet uit hun stoel als het niet om iets uitzonderlijke zoals Rita gaat.

Nederland, Amsterdam, 22 maart 2006 De Duif, kerk uit 1857 aan de Prinsengracht Foto: Thomas Schlijper

Live in De Duif

Wie deze Catalaanse en haar kwartet aan het werk wil zien en horen kan op 12 November a.s. terecht in De Duif, Prinsengracht 756 in Amsterdam, aanvang 20.15 uur. Tickets bestel je hier https://liveineurope.nl/events/rita-payes-quartett/

De Duif is een voormalige kerk tegenover het Amstelveld waar ooit Jos Brink als voorganger dienst deed. Onder de hoede van Stadsherstel is deze kerk omgetoverd in een prachtige locatie en inmiddels aangewezen als Rijksmonument. Het is nu in gebruik als locatie voor lezingen, symposia, diners, huwelijken, concerten en recepties. Uniek is dat het beschikt over een beweegbaar akoustisch plafond waardoor het beschikt over een uitstekende akoustiek.

Op bijgaand filmpje ziet u Rita al vast swingend aan het werk met de fameuze WDR Big Band met het nummer “What Can I Say After I Say I’m Sorry?” die heerlijke jazz standard uit 1926 (!) bekend van o.a. Nat King Cole.

Helaas kreeg ik het filmpje niet rechtstreeks in het blog maar U vindt het op de FB pagina van de WDR BigBand. Wel bijgaand filmpje met haar mammie op de gitaar en de WDR Bigband in El Marabino met een geweldige drumsolo van “onze” Hans Dekker.

Maarrrrrr……….wij komen terug………

Eind jaren vijftig van de vorige eeuw, ik was een jaar of acht, verkeerde ik in de gelukkige omstandigheid dat ik thuis in de Zeilstraat 2 II in Amsterdam over een pracht Premier drumkit kon beschikken. Dat kwam omdat Bob Sr. een carriereswitch had gemaakt van drummer naar pianist.

“Bobbie” 8 jaar

Van die omstandigheid maakte ik volop gebruik door mee te spelen met radio uitzendingen van de talrijke orkesten die de omroepen toen rijk waren. Dat kon niet op vol volume want ik moest rekening houden met de buren. Een flinke klap op een crash cymbal of uitbundig gebruik van de basedrum zat er dus niet in.

Bep ?………….

Favoriet waren The Skymasters (met zang van Karel van der Velden en Greetje Kauffeld) dat onder leiding stond van Bep Rowold. Dat vond ik toen een hele rare naam voor een man want ik had een buurmeisje dat zo heette. Verder waren er Malando, The Dutch Swing College Band en The Diamond Five. Elke week als de radiobode (dat heette toen zo) in de bus viel keek ik gelijk naar alle uitzendingen van die orkesten en omcirkelde die met de pen zodat ik meteen een heel meespeel weekprogramma van orkesten, dag en tijdstip had.

Jong geleerd……………

Door met al die orkesten mee te spelen ontwikkelde ik spelenderwijs gevoel voor al die verschillende stijlen en kon ik op den duur eigenlijk alles meespelen. Een jaar of vijftig later toen ik zelf actief in de muziek ging (als hobby bij pensionering) bleek ik het niet verleerd te hebben. De verbindingen in de hersenen waren er nog steeds. Dat heet tegenwoordig neuroplasticiteit net zoals je nooit vergeet hoe je veters te strikken, te zwemmen of te fietsen.

Maar er was een orkest dat ik de absolute top vond, u raadt het al: The Ramblers. Elke week zat ik opgewonden achter de drumkit klaar voor de herkenningsmelodie “Mooi Holland” dat tot de dag van vandaag hun herkenningsmelodie is.

The Ramblers !

Nog steeds weet ik veel namen van de toenmalige bezetting: Marcel Thielemans (zang en trombone), Jany Bron (zangeres), Ado Broodboom en Wim Kuilenburg (trompet), de gebroeders Bruijn (saxen), pianist Charlie Nederpelt en uiteraard drummer Kees Kranenburg. Dat alles onder leiding van Theo Uden Masman.

Aan het einde van de uitzending speelde het orkest steevast The Farewell Blues en ik werd daar ook wel wat somber van, spijtig dat de uitzending was afgelopen. Gelukkig kondigde orkestleider Theo Uden Masman het einde van de uitzending aan met het befaamde “maaarrrrrrr ……. wij komen terug” en dat bleek gelukkig al een week later te zijn.

Op dit moment is het orkest weer op tournee en staat onder leiding van trompettist Loet van der Lee. Wat het nog leuker maakt is dat pianist Hans Heinhuis ook pianist was van mijn JazzTraffic Trio, hij is eind zeventig maar nog steeds alive and kicking.

Bijgaand het tourschema en de vermelding dat zangeres Janne Schra en zanger Ronald Douglas ook van de partij zijn .

Voor meer informatie, check out de site https://www.theramblers.nl/

Tourschema

9 oktober ‘t Spant Bussum

16 oktober Kunstlinie Almere

12 november Cultuurfabriek Roermond

13 november Cultuurkoepel Heiloo

19 november Theater aan de Slinger Houten

27 november Musis Sacrum Arnhem

15 april Grote Kerk De Rijp

22 april Nieuwe Kerk Huizen

One For Mr. T.

Het is onvermijdelijk. Naarmate je ouder wordt ontvallen er mensen om je heen of musici die je niet persoonlijk hebt gekend maar wel kent van hun werk.

Dat laatste betreft mondharmonicaspeler Jan Verweij (24.02.1936 – 30.09.2022) die vorige week vrijdag overleed. Een grandioze muzikant met een verfijnde techniek en groot gevoel voor harmonie en improvisatie.

Op deze YT opname een compositie van Jan zelf ‘One For Mr.T.” uiteraard bestemd voor zijn grote voorbeeld Toots. Hierbij een link naar zijn website die getuigt van een prachtige carriere.

RIP Jan

https://janverwey.com/biografie/

De Keuze van Cor

Pentatonix

Als fervent close harmony liefhebber, en dan nog het liefst a capella, luister ik al sinds mijn tiener jaren naar uiteraard The Beach Boys, The Hi-Lo’s, The Four Freshmen (nog steeds alive and kicking) en meer recent OG3NE. Fantastische stemmen met knappe arrangementen zijn altijd goed voor een portie kippenvel.

Het brein achter The Beach Boys was Brian Wilson, een geniale muzikant, componist en arrangeur die onder invloed van The Four Freshmen de bekende Beach Boy Sound creeerde. Luister naar deze YT opname van “Don’t Talk” (Pet Sounds) en ontdek hoe Brian beginnend met 1 stem een arrangement opbouwt tot in totaal 8 stemmen.

Hij was het notenschrift niet machtig en deed alles aan zijn collega’s en studiomusici (de befaamde Wrecking Crew) voor via dit soort demo’s. Het zat allemaal in zijn hoofd. Bach is er niks bij.

Brian Willson arrangeert Don’t Talk

Maar ik blijk iets gemist te hebben, namelijk de groep Pentatonix (PTX). De naam is afgeleid van de muziekterm pentatonisch of pentatoniek dat staat voor vijf tonen in een reeks. Het is afgeleid uit het Grieks waar ‘pente” 5 betekent.

Elke zondagochtend luisteren wij thuis naar dat geweldige radioprogramma van Cor Bakker ” De Keuze van Cor” op Radio Noord-Holland van 10.00 u tot 12.00 u. Heerlijke zondagochtend muziek waar Cor’s keuze garant staat voor interessante en kwalitatief geweldige muziek. In de uitzending van afgelopen Zondag maakte ik kennis met Pentatonix en hun uitvoering van “Over The Rainbow”.

Adembenemende close harmony en geweldig gearrangeerde stemmen deden mij de oren spitsen. Wie waren dit ?

Pfffff ………geweldig gedaan deze Great American Songbook standard van de Amerikaanse componist Harold Arlen. De groep werd opgericht in 2011 en timmert dus al 11 jaar aan de weg. Fantastische groep om live te horen en dat kan op 10 en 11 mei 2023 in AFAS Live Amsterdam. Kaarten via Topticketshop.nl

https://www.topticketshop.nl/

Check out:

https://www.ptxofficial.com/

Goodfoot

Goed beschouwd waren The Beatles instrumentaal gezien een matige band. Er waren in hun gloriedagen betere gitaristen dan John Lennon en George Harrison en over Ringo Starr als drummer kunnen we kort zijn. Paul McCartney was de uitzondering. Vergeleken met de anderen was en is hij een top instrumentalist. Naast zijn compositorische gaven was hij een uitmuntende multi – instrumentalist die zeer verfijnde baspartijen produceerde die met name op Rubber Soul zich begonnen te ontwikkelen.

Het grote succes van The Fab Four zat hem in de Lennon / McCartney magie door hun compositorische kracht, originaliteit, creativiteit en bovenal de zangstemmen van beide heren. De rol van producer George Martin was immens belangrijk, zeker in de beginjaren en volkomen terecht werd hij beschouwd als de ‘vijfde Beatle’.

The Devil Is In The Details

Een staaltje van Paul’s geweldige talent en oor voor onderscheidende details zien we in bijgaand filmpje. Het is een interview met harpiste Sheila Bromberg die de harp speelde in “She’s Leaving Home” en verslag doet hoe Paul op zoek was naar iets wat hij zelf wel hoorde maar niet onder woorden kon brengen. Iedereen kent die geweldige intro van dit schitterende stuk. Bijzonder is dat op “She’s Leaving Home” geen enkele Beatle een instrument speelde en uitsluitend de stemmen van Paul en John te horen zijn.

Sheila Bromberg overleed op 17 Augustus 2021 in Aylesbury, Engeland.

In dit filmpje wordt duidelijk dat de Fab Four al sinds Rubber Soul de studio en de mogelijkheden daarvan begonnen in te zetten als “muziekinstrument”. Dat begon met de pianosolo op “In My Life” en werd vervolgens op Revolver ingezet bij “Tomorrow Never Knows en Tax Man”.

Door de evolutie van hun muziek en de steeds meer geavanceerde opnametechnieken kwamen ze tot de conclusie dat live optreden onmogelijk was geworden, zo ze dat al van plan waren.

The Analogues

Die bewering is echter deels teniet gedaan door The Analogues, de tribute band die sinds 2014 aan de weg timmert. Een stel zeer goede musici die deden wat de Fab Four niet konden of wilden, namelijk live optreden en ook hun meer complexe songs ten gehore brengen. Met veel inventiviteit en energie slaagden The Analogues hier wel in.

Hoe knap ook gedaan van deze groep, de echte magie en ziel ontbreekt. Zeker als je als Beatle genieter vanaf Day One alle punten en komma’s van hun werk kent en oplet of alles wel klopt vergeleken met het origineel. Dat gaat ten koste van de beleving mijns inziens.

The Analogues brachten onlangs eigen werk uit en dat valt te bewonderen. Met vakmanschap en liefde is het gemaakt. Met Goodfoot heeft de groep een prima compositie in huis maar er had veel meer ingezeten als op productioneel gebied en qua arrangement alles uit de kast was gehaald. Het nummer kabbelt nu een beetje voort en is een “net niet Beatles” song geworden.

Het mist een spanningsboog en een “hook”, waarom die stilte bij 2:12, waarom vanaf het begin de tweede stem meteen “weggeven”, waarom geen iets hoger dansbaar tempo, waarom geen lekker funky swingende sax sectie ipv die saaie lange noten (Savoy Truffle, Lady Madonna !) of een pakkende intro die de oren doet spitsen ? Allemaal vraagtekens. U kunt zelf oordelen.

Rubber Soul

Vincent van Gogh MULO Hygieaplein

Vlak voor de Kerstvakantie in December 1965 stapte onze leraar Nederlands Van de Kerkhoff ons klaslokaal binnen. Plaats van handeling: De Vincent van Gogh MULO op het Hygieaplein in Amsterdam. Van de Kerkhoff was een representant van de nieuwe lichting leraren. Hij was midden twintig en in tegenstelling tot de oude kale mannen die ons lesgaven stak hij altijd in een modieus double-breasted pak met bijbehorende Clarks. Dat waren bruin suede schoenen die wij ‘bordeelsluipers’ noemden en toen tot de onmisbare outfit behoorden van iedereen die wilde meetellen. Hij had al een tikkeltje langer haar maar nog net niet over de oren. Beatlehaar was not done voor leraren maar Van de Kerkhoff zat er tegen aan.

Terwijl de klas bezig was boeken en schriften tevoorschijn te halen kondigde Van de Kerkhoff aan dat we dat konden laten zitten want we gingen de nieuwe LP van The Beatles “Rubber Soul” bespreken. Op de weinige Stones fanaten in de klas na waren we natuurlijk meteen in en steeg Van de Kerkhoff naar de absolute nummer 1 positie van favoriete leraren.

Top of Flop ?

Herman Stok

Er zijn zo veel Beatles nummers waarvan ik me nog steeds kan herinneren wanneer ik die voor het eerst hoorde. Elke keer een verpletterende ervaring. In de beginjaren ’60 hadden we thuis nog geen pick-up (platenspeler) maar wel een oude bandrecorder. Daarmee kon ik The Beatles Show van Jan van Veen op Radio Veronica opnemen en zo kon ik de eerste LP’s Please Please Me, With The Beatles en Hard Day’s Night beluisteren. Voor de rest was ik aangewezen op de radio distributie (waarschijnlijk weet alleen mijn generatie baby boomers nog wat dat was) met Tijd Voor Teenagers van Co de Kloet of het programma “Tussen 10+ en 20-“.

Voordat Rubber Soul uitkwam had “Help” de meeste impact op mij. In de krant stond dat de premiere van dit nummer ’s avonds zou worden uitgezonden in het beroemde programma “Top Of Flop” van Herman Stok. En daar kondigde Herman het nummer aan. Ik was tot op de draad gespannen. Toen het nummer was afgelopen was ik compleet betoverd.

De intro (The Beatles waren meesters in het maken van intro’s of juist het weglaten daarvan) met meteen Help !, daarna dat getokkel, de magische stem van John Lennon, de vraag en antwoord zang en dan dat einde met die hoge stemmetjes die “wooee” zongen. Helaas kon ik me daarna maar flarden van het nummer herinneren, het was teveel, te anders en te snel.

Rubber Soul

Zoals bij al die nieuwe nummers duurde het wel even voordat ik de finesses van een nieuw Beatlenummer door had en alles kon meezingen. De les van van de Kerkhoff was een warm bad voor de klas vol met Beatlefans. Want wat gebeurde daar allemaal op Rubber Soul ?

Natuurlijk al die catchy nummers van John en Paul die nog echt samen nummers schreven en de ongrijpbare chemie die daardoor ontstond waren een fenomenale belevenis. Maar wat was dat voor geluid bij “Norwegian Wood ?” Van de Kerkhoff wist het: het was een Indiase sitar. “Drive My Car” met die verrukkelijke intro en de ruwe rock stem van Paul met stuwende baslijn en dan dat “peep peep e peep peep yeah”.

Was dat een orgel op “The Word”? Nee van de Kerkhoff wist het antwoord. Het was een harmonium dat naar verluidt The Beatles bij toeval hadden gevonden in de EMI studio (later Abbey Road Studio genoemd). Het was een oud instrument dat veel in kerken werd gebruikt. De klas had er nog nooit van gehoord.

De fantastische zang (enigszins op The Byrds geinspireerd) van “Nowhere Man” zonder intro en John die meteen binnenkwam met “He’s A real Nowhere Man”. En dat hoge piepje ergens op het eind. Had iedereen dat gehoord ? Was dat wel de bedoeling ? Geemotioneerd haddden we allemaal naar “In My Life” geluisterd want als vierde klassers kenden we genoeg Engels om te tekst te volgen. En die solo, was dat een klavecimbel of spinet ? Later bleek het een piano solo te zijn die door de geniale George Martin op halve snelheid opgenomen was waardoor een spinet geluid ontstond.

Bij het beluisteren van “Girl” werden de meisjes in de klas wat onrustig vertelden ze besmuikt. Het was hun favoriete nummer waarin je kon horen dat John een ademteug nam voordat hij “Girl” zong en dan dat einde met romantische Balalaika muziek was voor hun helemaal het einde.”Think For Yourself” van George bracht ook een totaal nieuw geluid met de fuzz bass van Paul. Kenden we dat niet van het Stones nummer Satisfaction dat eerder dat jaar was uitgebracht ? De meningen waren verdeeld.

Bob Dylan

Qua muziek en instrumentatie waren alle veertien stukken juweeltjes. Maar ook met de teksten was wat aan de hand. Het was niet alleen de liefde tussen een jongen en meisje in eenvoudig Engels dat werd beschreven. Hier was sprake van meer diepgang en teksten die ook andere thema’s hadden. De klas was eensgezind van opvatting ( met instemming van docent Van de Kerkhoff ) dat dit duidelijk door de inspiratie van het werk van Bob Dylan kwam. Want “Nowhere man, I’m Looking Through You en Norwegian Wood ” om maar wat te noemen was andere koek dan “I Want To Hold Your Hand”.

Zo kwam een bijzondere les Nederlands in de vierde klas in December 1965 tot een eind. Met als klap op de vuurpijl dat tegelijkertijd met Rubber Soul de single “Day Tripper / We Can Work It Out” verscheen. Het kon niet op. De hele klas besteedde de Kerstvakantie aan het beluisteren van al dat nieuwe Beatle geweld. Terug van vakantie was iedereen het erover eens: ” Een Meesterwerk !”

Rubber Soul is nog steeds mijn all time favoriete Beatle album.

Lush Life

Wie O Wie ?

Jazz zangers zijn dun gezaaid en goede jazz zangers zijn op de vingers van 1 hand te tellen. Maar wat zijn goede jazz zangers ? Sinatra ? Torme ? Nat King Cole ? Bennett ? Tegenwoordig Michael Buble ?

In Nederland hadden we Edwin Rutte die het aardig deed. Mijn broer Gerard heeft levendige herinneringen aan Edwin Rutten toen hij in de jaren zestig de befaamde FAMOS ( Federatie voor Amsterdamse Scholieren voor Ontspanning en Sport) bezocht in het AMVJ gebouw in de Vondelstraat. Waar verder aankomende musici als Rogier van Otterloo op piano, Theo Loevendie op sax, Hans van Leeuwen op gitaar en Carl Schulze op vibrafoon hun eerste schreden in de jazz scene zetten.

Edwin Rutten

Waar het grote publiek Edwin kent van de Film Van Ome Willem met het befaamde broodje poep zou eens een kijkje moeten nemen op zijn site edwinrutten.nl waar op te zien is dat hij een indrukwekkende discografie heeft opgebouwd en tot op de dag van vandaag actief is in de (jazz)muziek. Als jazz zanger zal hij ongetwijfeld bij een kleinere groep bekend zijn.

AMVJ Gebouw Leidse Bosje

Luister eens naar deze vertaalde ballad “That’s All” van het gelijknamige album met zijn oude FAMOS maat Rogier van Otterloo.

Zoals altijd is de persoonlijke smaak doorslaggevend en voor mij gelden bij zangers 4 criteria: het moet swingen, een aangenaam stemgeluid, veel glissando’s en de capaciteiten om te paraphraseren. Met dat laatste bedoel ik niet scatten, want met uitzondering van Ella en Sarah kan niemand dat.

Tegenwoordig is de Amerikaan Kurt Elling in zwang maar die is wat mij betreft niet een echte jazz zanger. Een stem met een te scherp randje, geen swinger en doet veel te ingewikkelde dingen. Kortom de markt van goede jazz zangers is dun gezaaid dus grijp ik terug op het verleden, met name naar 1963.

Coltrane en Hartman

Johnny Hartman

In 1963 benaderde producer Bob Thiele zanger Johnny Hartman met de vraag of hij een album met John Coltrane wilde opnemen. Hartman twijfelde want: ” Ik wist niet of John dat soort dingen kon spelen die ik deed”, vertelde hij tien jaar later aan schrijver Frank Kofsky. “Dus ik was eerst een beetje terughoudend. John werkte bij Birdland, en hij vroeg me om daarheen te komen, en nadat ik hem ballads had horen spelen zoals hij deed, man, zei ik: ‘Hé …, mooi.’ Dus zo zijn we bij elkaar gekomen.“

John Maurice Hartman (3 juli 1923 – 15 september 1983) groeide op in Chicago en werkte in het begin van zijn carriere veel met Earl Hines, Dizzy Gillespie en Erroll Garner. Niet de minsten en desondanks kreeg Hartman geen grote bekendheid. Hij beschikte over een zalvende bariton en een bereik van vier octaven.

Dat veranderde toen in 1963 Hartman in de studio van de befaamde Rudy Van Gelder de LP John Coltrane & Johnny Hartman opnam. Met zijn baritonstem was Hartman een ballad specialist en dat komt op deze LP voortreffelijk tot zijn recht. Met naast Coltrane McCoy Tyner (p), Jimmy Garrison (b) en Elvin Jones (ds) kwam er een prima LP tot stand die tot het beste werk van Hartman wordt gerekend.

Clint ontdekt Johnny

Echt grote populariteit was niet weggelegd voor Johnny. Met name in de zestiger – en zeventiger jaren hield hij zich staande door in clubs en hotels te zingen. Daar is niets mis mee maar stond grote bekendheid in de weg. In 1983 overleed Johnny aan de gevolgen van longkanker.

Er kwam toch nog een revival tot stand doordat Clint Eastwood in 1995 de muziek van Johnny gebruikte voor zijn film The Bridges of Madison County:

” I first heard Hartman when I was a kid growing up in the [San Francisco] Bay Area in the ‘40s and I was quite enthralled by him,” Eastwood said in press notes for the soundtrack “. His vocal quality, his style and delivery were exactly what I had in mind for some of the more romantic moments in the movie.”

Op bijgaande opname horen we Hartman en Coltrane in het stuk “Lush Life” van de befaamde Billy Strayhorn.

Bronnen: Stringfixer.com, discogs.com., LATimes.com.

Berlin Airlift

Frankfurt 1948, nog steeds veel puin in de stad (foto Bob van Eekhout Sr.)

Op tournee

In het najaar van 1948 was het orkest van Bob Sr. op tournee in Duitsland. Er zat een grote kolonie Nederlandse musici in Duitsland want er was werk in overvloed. Vooral in de Britse en Amerikaanse zones waren veel clubs, dancings en legerclubs voor officieren die elke dag live muziek brachten in een land dat weer in opbouw was en veel vertier nodig had.

Dat er zoveel Nederlandse musici aan het werk waren kwam doordat deze in de loop der jaren een prima jazz – en swing reputatie hadden opgebouwd en met name de Amerikanen op hun wenken bedienden met de laatste Amerikaanse hits. De ex-musici van The Ramblers en Ernst van ’t Hof waren vooral gewild. Duitse musici waren er nog nauwelijks want die had de Wehrmacht opgeslokt en die er waren konden nog slechts een bescheiden marsje ten gehore brengen.

Chocolade, nylons, sigaretten, trench coats en fotocamera’s.

Bijkomend voordeel was dat in de legerkantines veel luxe goederen voor spotprijzen te koop waren maar bij het thuisfront spaarzaam voorhanden waren. Ook bleken fototoestellen bijzonder goed en goedkoop en alle musici hadden er wel een. Gelukkig maar, er is daarom veel foto materiaal uit die periode voorhanden.

Berlijn 1948. Enthousiast de camera’s uitgeprobeerd en de nieuwe US trench coats aan. Bob Sr. midden (foto familielabum)

De tournee was begonnen in Bremen dat in de Britse zone lag en daarna ging het orkest naar de Amerikaanse zone waar ze optraden in Wiesbaden, Wurtzburg, Bad-Nauheim en Frankfurt. Onderweg wisselde de samenstelling van de orkesten nog wel eens. Sommige musici vertrokken na afloop van een engagement naar een ander orkest maar er waren altijd musici die direct hun plaats konden innemen.

Wachten op spoorstation Bremen met koffers en instrumenten. Bob Sr. links met hoed (foto familiealbum)

Bob Sr. speelde op enig moment in drie orkesten: bij het ene orkest de matinee’s, bij een ander orkest in de avond en bij de Amerikaanse omroep in het weekend. Gerepeteerd werd er nooit. Dit waren allemaal profs met grote ervaring en uitstekende bladmuziek – en arrangement lezers.

Bob Sr.1948

Berlijns contract.

Het orkest was tegen een lucratief contract voor een maand geboekt in een Berlijnse club. Probleem was dat op 24 juni dat jaar de Russen alle weg en waterwegen naar Berlijn hadden geblokkeerd, de bekende “Berlin Blockade”. Vanaf 26 juni zetten de Britten en Amerikanen met Dakota’s en Skymasters een luchtbrug naar Berlijn op die tot 30 September 1949 zou duren.

Er zat voor het orkest niets anders op dan met de Amerikanen naar Berlijn te vliegen. Daar zaten ze niet echt op te wachten want er kwam tijdens die luchtbrug nog wel eens een toestel ongewild naar beneden. Vliegen was in die tijd een uitzondering en voor alle musici was het hun luchtdoop (volgens Wikipedia verongelukten er zeventien toestellen tijdens de gehele luchtbrug periode).

Om mee te kunnen met de luchtbrug had het orkest wel toestemming van de legerleiding nodig anders kwamen ze er niet in. Met name Amerikanen zagen na de eerste levensbehoeften muziek als tweede levensbehoefte voor hun soldaten dus die toestemming van HQ EUCOM (European Command), special order 300.4 10-458 was er snel.

Berlin Airlift.

Op 1 November 1948 was het zover. Het orkest en hun instrumenten werden in taxi’s geladen en gingen in optocht naar de Flughafen Rhein-Main. Het toestel zou om 08.45 vertrekken dus dat was een vroegertje voor de heren. Het werd geen fijne tocht. Gezeten op harde canvasbankjes midden tussen pallets, dozen en kisten werd het een hotsebots vlucht maar ze kwamen goed aan.

Aankomst Berlijn Tempelhof. Bob Sr. 2e van links. Links op het platform staan de instrumenten waaronder de bass drum en contrabas

Het orkest is een aantal maanden in Berlijn gebleven dus moesten ze voor de terugreis naar Frankfurt weer met de luchtbrug. De ticket van die reis is bewaard gebleven in het familealbum.

Na dik een half jaar was het orkest weer thuis in Amsterdam. Hoe alle musici de luchtreis hebben doorstaan weet ik niet. Maar Bob Sr. heeft daarna nooit meer gevlogen…….

DE grote hit in 1948 stond op naam van Peggy Lee: Manana ( Is Good Enough For Me). Peggy zingt het met een prachtig Spaans accent en zorgeloze presentatie zoals dat hoort: morgen weer een dag !

Vleugellam

Jazz Trio JazzTraffic, v.l.n.r. Hans Heinhuis, Bob van Eekhout, Hans de Groot tijdens de opnamen van Broken Wing, Tuinzaal Molen van Sloten (foto Erwin Wittenberg)

Broken Wing (R.Beirach)

14 Augustus 2013 was een bijzondere dag voor het JazzTraffic Trio met Hans Heinhuis op piano, Hans de Groot op contrabas en Bob van Eekhout Jr. op drums.

Met deze prachtige jazz wals van Richie Beirach stond JazzTraffic een maand lang # 1 op de Download Top 40 van de Amerikaanse jazz website  All About Jazz, nadat het op 14 Augustus 2013 was verkozen tot “Download of the Day”. Het is een juweeltje dat Chet Baker standaard op zijn repertoire had en speelde op zijn CD “Jazz In Paris”. Luister en geniet van de JazzTraffic uitvoering met Hans Heinhuis in de hoofdrol !

4.Broken WingKlik op het bestand en luister hier naar Broken Wing – JazzTraffic Trio.

Broken Wing door JazzTraffic #1 bij All About Jazz

Bij All About Jazz kunnen jazz formaties hun muziek insturen die dan door een jury wordt beoordeeld en bij selectie wordt verkozen tot Download Of The Day. Vervolgens blijft de inzending er 30 dagen opstaan en ontstaat er een rangschikking op basis van het aantal downloads. Hoe meer downloads, hoe hoger het nummer op de ranglijst komt.

JazzTraffic werd verkozen tot Download Of The Day en bereikte op 14 Augustus 2013 de #1 positie met ruim 2200 downloads per dag en kwam uiteindelijk op 10 September op 2503 downloads uit. Het is en blijft een ijzersterk nummer.

Richie Beirach is boos

Broken Wing is een compositie van jazzpianist en componist Richie Beirach. De titel zegt het al, een ietwat melancholisch stuk geschreven in een 3/4 maat en is daarmee een  jazzwals. Het trio heeft het stuk in 2011 opgenomen in de tuinzaal van de Molen van Sloten en werd uitgebracht op de CD ” Jazz From The Night Before”.

Om het heugelijke feit van onze #1 positie te vieren nam ik contact op met de componist Richie Beirach die inmiddels als professor jazzpiano was verbonden aan het Conservatorium van Leipzig. Ik was benieuwd hoe het nummer tot stand was gekomen en het waarom van de titel.

Ik kwam van de bekende kermis thuis. Hij antwoordde op mijn mail dat hij me een pers parasiet vond en eerst maar eens flink moest betalen voordat hij ueberhaupt met mij verder zou gaan. Toen ik terug mailde dat het om een niet commercieel jazz blog ging dat ik schreef zonder enige band met de pers werd hij nog kwader. Ik kreeg een mail van een half A4-tje terug met beledigingen en bedreigingen.

Richie Beirach

Onvoorstelbaar dat zo’n groot musicus zo reageerde. Helaas heb ik de mail conversatie niet meer anders had ik deze zonder blikken of blozen gepubliceerd. Hierbij een foto van deze held en maar hopen dat ik niet aangeklaagd wordt. Ik hou U op de hoogte.

Ons plezier en trots op deze prestatie was er niet minder om en het blijft bijzonder dat een Nederlands trio dit presteerde. Al zeg ik hetzelf.

Voorspel

Vinyl de deur uit

Ooit had ik een behoorlijke vinyl collectie maar die is de afgelopen decennia behoorlijk uitgedund. Platenspeler de deur uit, de opkomst van de CD’s en later Spotify en iTunes dus wat moet je er mee. Veel van mijn collectie is op Koninginnedag voor een habbekrats de deur uitgegaan.

Spijt ? Nee, want de juweeltjes heb ik bewaard. Natuurlijk alle Beatle en Beach Boys LP’s, de eerste Mono LP van The Who, Oscar Peterson’s “We Get Requests” en natuurlijk mijn Buddy Rich verzameling. Want “the world’s greatest drummer” bleef en blijft mij boeien.

In die verzameling kwam ik Buddy’s LP “The Roar Of ’74” tegen. De titel allitereert lekker, op z’n Engels althans. Dit is naar mijn mening een van de minst aansprekende LP’s van zijn orkest. Het is teveel studiowerk met veel galm waardoor de echte big band sound totaal verloren gaat. Het is jazz en het swingt ontegenzeggelijk anders had het net zo goed James Last kunnen zijn.

Prelude To A Kiss

Maar er is een (1) stuk dat zo mateloos mooi is en dat is zijn uitvoering van “Prelude To A Kiss”. Dit stuk werd in 1938 gecomponeerd door Duke Ellington met tekst van Irving Gordon en Irving Mills.

Vooral de instrumentale uitvoeringen hebben altijd de meeste aandacht gekregen met natuurlijk de eerste opname van Ellington zelf met een goddelijke solo van wie anders dan Johnny Hodges. De spanningsboog van het stuk zit vooral in de laatste vier maten van de bridge en de eerste vier maten van de opening die als het ware spiegelen, van laag naar hoog en terug.

De uitvoering van de Buddy Rich Band is vooral mooi door de intro en outro van de sax sectie, die doet denken aan de beroemde Four Brothers van de Woody Herman band met Zoot Zims, Stan Getz, Herbie Stewart en Serge Chaloff.

Buddy was kennelijk geraakt door de uitvoering want wie goed oplet, hoort in het begin van de pianosolo hem op de achtergrond “beautiful” roepen. Dat is andere koek voor een orkestleider die vaak is uitgemaakt voor bullebak en dictator. Wat ook wel waar was hoewel bekend is dat hij orkestleden hielp die door ziekte voor onverwachte medische kosten kwamen te staan. In Amerika is dat geen sinecure.